De weg naar mijn eerste marathon
Oggi oggi oggi… wat hoor ik nou? En ja hoor links en rechts komt het antwoord oi oi oi! Grote gelach en gebabbel komt van overal onder de tuisende lopers die met me mee gaan in die lange krokodil stromend door de passage van het Rijksmuseum. En meegaan moet ik ook wel want ik zit helemaal klem in die vloeiende massa. Het loopt ook erg soepel en een stuk harder dan ik eigenlijk van plan was. Ik heb ook echt zin in om te lopen want dat mis je well in de laatste paar weken van je training waar het ineens een stuk rustiger wordt. Net daarvoor komt het zwaarste van de training: in een week twee lange lopen gekroond door een uitdagende 35km! Ik was heel blij dat ik het grootste deel lekker langs de prachtige Bodensee tijdens een zakenreis in Zwitserland.
Mijn vrouw heeft enorm veel steun gegeven tijdens de training. Zij had begrip voor de meer dan zestig uren dat ik in de training moest stoppen en is zelfs meegegaan op de fiets om mij te verzorgen met drankjes en hapjes tijdens de echt lange lopen. Vandaag is die ook erbij en fiets zamen met mijn zoon en zijn vriendin kruiselings door Amsterdam om mij hier ook aan te moedigen.
Heel even ben ik ook mijn oriëntatie helemaal kwijt door al die bochten en cirkels in de stad maar ineens komt een hartstikke leuke stuk langs de Amstel. Een zanger staat op zijn boot en iemand staat kunsttukjes te doen op een water jet. Net voor mij loopt de pacemaker voor 4:30 uur en ik heb geen moeite om dit tempo bij te houden. Dat houd ik tot voorbij de 21km punt goed vast maar dan merk ik dat ik toch iets te hard ga. Rond de 24km begint het echt wat zwaarder te voelen en ik besluit om de pacemaker maar te laten gaan.
Je komt heel wat vreemde mensen tegen onderweg. Net voor mij loopt een man die eruit ziet als of hij honderd is en op de punt staat om om te vallen. Tja maar het lukt mij maar niet om hem in te halen! Ha misschien zit iemand achter mijn die precies hetzelfde denkt..!
Het industrieterrein is een echt zaai stuk. Niet veel te zien en weinig mensen langs de kant. Ik merk dat ik wat te snel van start ben gegaan en het begint nu echt wat zwaarder te voelen maar ik moedig mezelf aan. Een Marathon hoort gewoon zwaar te zijn – dat is juist de rede waarom het de moeite waard is! Doorgaan dus.
Nu is er tijd om een beetje te gaan nadenken over de weg hiernaartoe. Al jaren speel ik met de gedachte op een marathon te lopen. Het staat gewoon ergens op mijn bucket list – en ik wil niet ooit terugkijken met spijt dat ik de kans had en liet het lopen. Volgend jaar wordt ik zestig en wie garandeert mijn dat het volgen jaar nog kan? Dus maar een besluit genomen en mijn inschrijving opgestuurd. Van Willem heb ik een leuke trainingsschema ontvangen en het is verbazend dat je de nodige tijd toch kan vinden als je het maar belangrijk genoeg vindt. Veel afwisseling ook tussen lange lopen met vogeltjes kijken en keiharde sprints om je uithoudingsvermogen en snelheid te verbeteren. Ik zal dat eigenlijk missen als de marathon voorbij is! Maar nu ben ik nog ermee bezig, dus vooruit maar!
Na de 30km punt kom ik in een veel leukere stuk te lopen. Langs de Stadhouderskade staan honderden toeschouwers die iedereen aanmoedigen. “Kom op Paul, goed zo!” hoor ik naast me – iemand die ik niet ken, maar ze kunnen je naam op je loopnummer aflezen natuurlijk. Niets doet pijn en ik heb helemaal geen last van blaren of zo, maar niemand had mij verteld dat ik me kotsmisselijk zou gaan voelen. En de benen worden zo zwaar dat je bijna omvalt over de kleinste hobbels op de weg. Maar ook dat hoort er gewoon bij en dus maar blijven bewegen en let op dat je efficient blijft lopen.
Links afslaan en het Vondelpark in. Nu gewoon genieten. Ik ben er bijna en verheug me op al die blije gezichten van mijn gezin en de vrienden uit mijn loopgroep die staan om mij te wachten bij de finish. Op het laatste komt de pacemaker van 4:45 langs. Ik kan hem nog even bijhouden, maar in de laatste meters is zelfs dat te zwaar. En nu rechtsaf en het Olympische Stadion binnen. Hier voel ik gewoon dat ik in de voetstappen van echte helden loop. Uit respect en vreugde loop ik rechtop met een grote grijns op mijn gezicht.
Een juichen en met uitgestrekte armen loop ik over de lijn. Het is binnen en niemand kan mij het afnemen. Ik heb een marathon gelopen! Ik ben marathonloper geworden. En het voelt fantastisch!