Eddy van de Weerd schittert in Rotterdam Marathon

Zondag 9 april liep Eddy van de Weerd van LSDR in zonovergoten Rotterdam
zijn 11e marathon in een nieuw persoonlijk record van 3 uur, 29 minuten en 16 seconden.

Het is zondagochtend 9 april. Verdeeld over verschillende startvakken staan 13.063 mannen en vrouwen van 82 nationaliteiten. Eddy, bijna te laat door een takelwagen op het spoor, kleedde zich om in een stationstoilet en
klom zijn startvak in over een hek dat uit wraak zijn broekje scheurde.
Lee Towers zingt: “You ll never walk alone” vanuit een groene hoogwerker, een kanon knalt en als de rookwolken opgetrokken zijn is er geen weg meer terug.
Het is nu al 12 graden en het wordt, blijkt achteraf, de op een na warmste Rotterdam Marathon.
In het gouden ochtendlicht trekt een kleurrijk lint van lopers over de Erasmusbrug.
Bij km 5 de eerste drinkpost en de Kuip. De marathon is in de stad, dus kampioenskandidaat Feyenoord speelt uit.

Trommelvliezen en sponzen

De eerste 5 km van Eddy gaan in 24:07 en bij 10 km staat er 47:52 op de pols van startnummer 4921. Als versgevallen sneeuw kraakt het tapijt van leeggedronken bekertjes bij de 2e drinkpost. Bij 12,5 km is de eerste post met sponzen. Even over het voorhoofd, de armen en de nek halen en dan uitknijpen op het achterhoofd: heerlijk. De 15 gaat in 1:12:07. Het gaat richting Ahoy. Een percussiegroep beroert de trommelvliezen. 1:36:32 over 20 km. Dat is ruim 12 km/uur.
Het ritme vasthouden en op naar de halve. Daar staat 1:41:59 op de klokken. Een halve minuut sneller dan in 2016.
In de 2e helft moeten er 2 minuten af om het doel te halen: onder de 3 uur 30.

Via live tracking op de marathon-app volgen de thuisblijvers Eddy en via whatsapp lezen en leven ze mee: “Wow, dat loopt goed”, “Topper”en “Ed Raket”. Net na km 26 is daar weer de Erasmusbrug. Toeters, ratels, spandoeken.
Sommige kilometers loop je niet, die zweef je. Km 27 gaat pijlsnel in 4:28. De warmte begint serieus op te lopen.
Een spons zorgt voor verkoeling en een gelletje voor koolhydraten. Bij 30 km (2:26:10) is er water en sportdrank.
“Iedereen is van de wereld” (The Scene) speelt een bandje. Ook dat geeft energie.

Duizenden kampioenen op Coolsingel

Het beruchte rondje van 7 km om de Kralingse Plas is aanstaande. Na het volksfeest in de wijk Crooswijk lijkt het hier oorverdovend stil. 30-35 km gaat in 25:47. Eddy moet in de laatste 7 km nog ruim een minuut winnen op zijn pr
(3:32:24) van vorig jaar. Op de LSDR whatsapp wordt geduimd en op straat roepen toeschouwers de namen van de startnummers.

39, 40, 41. Hier kan je alles winnen of verliezen. Daar zijn de kubuswoningen en nu de Coolsingel op. Terwijl Eddy de laatste km ingaat, weet hij dat het goed zit. Zijn trainer Willem de Ruijter staat vlak voor de finish. “Gelukt”, stuurt hij mobiel naar alle volgers van zijn loopschool. En later: “Hij zag er nog ontspannen uit.” De klok stopt op 3 uur, 29 minuten en 16 seconden. Ondanks de warmte een nieuw persoonlijk record onder de 3:30 uur. Tranen in de ogen, een medaille om de nek. Snel een banaan, een beker thee en heel veel water. Nagenieten en herstellen nu.

Loopschool De Ruijter loopt over van enthousiasme
Huizen, Hilversum, Baarn, Nijmegen. Vier zondagen op rij liepen atleten van LSDR uit Baarn wedstrijdjes in de regio en ver daar buiten. Zondag 20 november finishten Hans Schotborgh, Jeroen Mertens en Eddy van de Weerd na hun 15 km van de Zevenheuvelenloop in stormachtig Nijmegen. Drie weken eerder, zondag 29 oktober, liep laatstgenoemde met Niels Velthuizen in zonnig Huizen de Wolfskamerloop (10 km). In de zondagen ertussen liep Eddy de pittige Maple Leaf Cross (10 km) in Hilversum en de waterkoude Wintercup (10 km) in Baarn als voorbereiding op de Zevenheuvelenloop.

Voor de 68e keer de Wolfskamerloop in Huizen. Een ronde van 5 km door bos- en recreatiegebied De Wolfskamer en langs het Gooimeer. De eerste km en de laatste 500m overlappen en zijn asfalt. Verder zandpaden, bospaden en een schelpenpad met kleine heuveltjes. Na twee rondes van 5 km in 44 minuten en 3 seconden ging Eddy van de Weerd over de finish. Dat was goed voor een 18e plaats in zijn leeftijdscategorie M45. Niels Velthuizen liep eveneens de 10 km en eindigde in 47 minuten en 6 seconden als 34e in dezelfde leeftijdscategorie.

Olympisch Rio in Hilversum

Op zondag 6 november stond in Hilversum de 69e Maple Leaf cross op het programma. Tegenover de “berg” van Anna’s Hoeve is een hardloopdorpje neergestreken. Verkeersregelaars in kleuren die zelfs de gemiddelde hardloper schrik aanjagen. Roestbruin, okergeel, gifgroen. De natuur is gehuld in herfsttinten. Trainer Willem de Ruijter langs de kant met aanmoedigingen en aanwijzingen: “Armen!” Eddy van de Weerd eindigde in 46:37 als 16e van de 145 deelnemers in deze 10 km prestatieloop. Olympiër Susan Krumins (voorheen Kuijken) keek toe bij de wedstrijd in haar nieuwe woonplaats. Twee weken later zou zij de Zevenheuvelenloop winnen.

pucretniW? De Wintercup andersom!

Eddy van de Weerd ging op zondag 13 november voor zijn 3e voorbereidingsloop op rij. Een thuiswedstrijd dit keer en wederom een cross. De 1e van de serie van drie Wintercups op en rondom de fraaie Camping de Zeven Linden. De vele regen had voor de nodige modder en plassen gezorgd. De route van de race tegen de klok werd dit jaar tegen de klok in gelopen. Trainer Willem riep na de eerste ronde: “Probeer bij Jos (Hakvoort van de BAV) te komen.” Eddy eindigde na 4 rondes van 2,5 km in een tijd van 44:41. Daarmee was hij 7e van de 103 deelnemers en 2e in zijn leeftijdscategorie M45. Het verschil met Jos Hakvoort: een halve minuut.

Vuilniszakken

23.216 deelnemers, negen startvakken, extra en extra lange treinen.
Welkom in Nijmegen. Op zondagochtend dreigen regen met bakken en vliegende takken alle voorbereidingen in het water te laten vallen. Het bleef bij dreigen.
Vuilniszakken deden dienst als wegwerpregenjas en bleven nu achter in de startvakken.
Lopers kozen massaal voor lange broeken en jassen. Zo niet Eddy van de Weerd,
die in korte broek en singlet voor de 11e keer de 15 km van Nijmegen overbrugde. Zijn pr van 2013 ( 1:04:29) bleef buiten bereik. De matten voor tijdsregistratie legden een vlak verlopen race vast die eindigde in 1:06:24. Net na Eddy was Jeroen Mertens gestart. Zakelijk (MediaMarkt Arnhem) aanwezig op de Zevenheuvelenexpo en privé legde hij 15 km af in 1:11:44. Een prima resultaat gezien de geringe trainingsarbeid.
Terwijl Jeroen en Eddy al binnen waren, was Hans Schotborgh buiten nog verwikkeld in zijn strijd met de elementen. Een mooi herfstrapport: 1e 5 km in 30:07, 2e 5 km in 29:01 en de laatste 5 km in 27:39. Steeds sneller dus. Samen goed voor 1:26:47. Nagenieten, herstellen en dan voorbereiden voor de Wintercup in Baarn en de Sylvestercross in Soest. Mis het niet.

Eindelijk, het moment is daar. De dag van de 7-Heuvelen is aangekomen. Ik schrik wakker. Wat hoor ik nu? Stromende regen tikt keihard tegen het raam. Harde wind en een douche die openstaat, moet ik daar straks in gaan lopen?
Wekenlang heb ik getraind voor dit moment, maar nu het is aangebroken overvalt mij een onrustig gevoel. Ga ik echt 15 kilometer hardlopen, ben ik daartoe in staat en vind ik dit leuk? Ook in dit weer? De 7-Heuvelen doe je niet zomaar even. Dat is een dagvullend circus. Minimaal 1 uur per heuvel duurt deze dag. De meeste tijd bestaat uit wachten. Op het perron, bij aankomst op Station Nijmegen, op weg naar je startvak en vooral in het startvak zelf. Daar kruipt die onrust weer omhoog. Wat ben ik voor malloot en wat zijn die andere 10 duizenden krankjorum om hier te staan en je zelf te laten afbeulen op die dalen en toppen. In de sjieke straat van Nijmegen waar ons startvak is, zijn we omringt door statige huizen. Toch giert de wind, eigenlijk nog meer een orkaan, ons om de oren. Blaadjes en andere herfstproducten uit de bomen striemen tegen onze hoofden aan. Hoe zal dat straks zijn als we geen beschutting meer van de huizen hebben?
Eindelijk, zo’n 5 uur na vertrek van huis, komt er beweging in de massa mensen die naar de start gaan. Het gaat eindelijk gebeuren. De gespannen gezichten, moe van het wachten maar ook hoopvol van wat er komen gaat, slepen zich naar voren. Nog even een laatste plasje in een van de vele toiletten, dan over de startlijn en beginnen maar. Niet te snel, je moet nog 15 kilometer. En die zijn pittig, geen stuk is vlak, altijd maar omhoog of naar beneden. Zoek een lekker ritme op. Probeer aan te haken bij iemand die jou tempo loopt. Ik heb het geluk met een maatje te lopen. We hebben met elkaar getraind en lopen graag hetzelfde tempo. Tot 11 kilometer trekken we met elkaar op. We slepen elkaar door moeilijke momenten heen en lopen mooi vlak. Het laatste stuk, vooral naar beneden, heb ik nog wat extra energie over. Ik vraag mijn maat of hij mee gaat, maar hij geeft mij alle ruimte en ik ga ervan door. Alsof de duivel mij op de hielen zit, zo sprint ik vooruit. We komen dan meer in de bebouwde kom en ik hoor steeds weer mijn naam. Deze aanmoedigingen werken zeer motiverend en geven deze loop een bijzonder karakter, naast de schitterende omgeving met afwisselende toppen en dalen. De 7-Heuvelenloop, onbetwist een van de mooiste en gaafste loopevenementen van Nederland, een minstens 7 uur durend circus van enthousiaste mensen, gezellige gesprekjes tijdens het wachten en blije vermoeide lopers na afloop.

De weg naar mijn eerste marathon

Oggi oggi oggi… wat hoor ik nou? En ja hoor links en rechts komt het antwoord oi oi oi! Grote gelach en gebabbel komt van overal onder de tuisende lopers die met me mee gaan in die lange krokodil stromend door de passage van het Rijksmuseum. En meegaan moet ik ook wel want ik zit helemaal klem in die vloeiende massa. Het loopt ook erg soepel en een stuk harder dan ik eigenlijk van plan was. Ik heb ook echt zin in om te lopen want dat mis je well in de laatste paar weken van je training waar het ineens een stuk rustiger wordt. Net daarvoor komt het zwaarste van de training: in een week twee lange lopen gekroond door een uitdagende 35km! Ik was heel blij dat ik het grootste deel lekker langs de prachtige Bodensee tijdens een zakenreis in Zwitserland.

Mijn vrouw heeft enorm veel steun gegeven tijdens de training. Zij had begrip voor de meer dan zestig uren dat ik in de training moest stoppen en is zelfs meegegaan op de fiets om mij te verzorgen met drankjes en hapjes tijdens de echt lange lopen. Vandaag is die ook erbij en fiets zamen met mijn zoon en zijn vriendin kruiselings door Amsterdam om mij hier ook aan te moedigen.

Heel even ben ik ook mijn oriëntatie helemaal kwijt door al die bochten en cirkels in de stad maar ineens komt een hartstikke leuke stuk langs de Amstel. Een zanger staat op zijn boot en iemand staat kunsttukjes te doen op een water jet. Net voor mij loopt de pacemaker voor 4:30 uur en ik heb geen moeite om dit tempo bij te houden. Dat houd ik tot voorbij de 21km punt goed vast maar dan merk ik dat ik toch iets te hard ga. Rond de 24km begint het echt wat zwaarder te voelen en ik besluit om de pacemaker maar te laten gaan.

Je komt heel wat vreemde mensen tegen onderweg. Net voor mij loopt een man die eruit ziet als of hij honderd is en op de punt staat om om te vallen. Tja maar het lukt mij maar niet om hem in te halen! Ha misschien zit iemand achter mijn die precies hetzelfde denkt..!

Het industrieterrein is een echt zaai stuk. Niet veel te zien en weinig mensen langs de kant. Ik merk dat ik wat te snel van start ben gegaan en het begint nu echt wat zwaarder te voelen maar ik moedig mezelf aan. Een Marathon hoort gewoon zwaar te zijn – dat is juist de rede waarom het de moeite waard is! Doorgaan dus.

Nu is er tijd om een beetje te gaan nadenken over de weg hiernaartoe. Al jaren speel ik met de gedachte op een marathon te lopen. Het staat gewoon ergens op mijn bucket list – en ik wil niet ooit terugkijken met spijt dat ik de kans had en liet het lopen. Volgend jaar wordt ik zestig en wie garandeert mijn dat het volgen jaar nog kan? Dus maar een besluit genomen en mijn inschrijving opgestuurd. Van Willem heb ik een leuke trainingsschema ontvangen en het is verbazend dat je de nodige tijd toch kan vinden als je het maar belangrijk genoeg vindt. Veel afwisseling ook tussen lange lopen met vogeltjes kijken en keiharde sprints om je uithoudingsvermogen en snelheid te verbeteren. Ik zal dat eigenlijk missen als de marathon voorbij is! Maar nu ben ik nog ermee bezig, dus vooruit maar!

Na de 30km punt kom ik in een veel leukere stuk te lopen. Langs de Stadhouderskade staan honderden toeschouwers die iedereen aanmoedigen. “Kom op Paul, goed zo!” hoor ik naast me – iemand die ik niet ken, maar ze kunnen je naam op je loopnummer aflezen natuurlijk. Niets doet pijn en ik heb helemaal geen last van blaren of zo, maar niemand had mij verteld dat ik me kotsmisselijk zou gaan voelen. En de benen worden zo zwaar dat je bijna omvalt over de kleinste hobbels op de weg. Maar ook dat hoort er gewoon bij en dus maar blijven bewegen en let op dat je efficient blijft lopen.

Links afslaan en het Vondelpark in. Nu gewoon genieten. Ik ben er bijna en verheug me op al die blije gezichten van mijn gezin en de vrienden uit mijn loopgroep die staan om mij te wachten bij de finish. Op het laatste komt de pacemaker van 4:45 langs. Ik kan hem nog even bijhouden, maar in de laatste meters is zelfs dat te zwaar. En nu rechtsaf en het Olympische Stadion binnen. Hier voel ik gewoon dat ik in de voetstappen van echte helden loop. Uit respect en vreugde loop ik rechtop met een grote grijns op mijn gezicht.

Een juichen en met uitgestrekte armen loop ik over de lijn. Het is binnen en niemand kan mij het afnemen. Ik heb een marathon gelopen! Ik ben marathonloper geworden. En het voelt fantastisch!